Die spook sang van 'n serfyn dryf sag oor die droe vingers van die veld...
Hier treur die Wind oor haar maat die Reen wat sy gesig wegdraai en vergeet van hul samesyn...
En dan skielik in woede ontplof!
Die diere skuil onder klipdakke om Meraai en haar Man se ontstuiming te ontwyk maar hy slaan met 'n donderende vuis teen die sagte wang van Moeder Aarde en die bos ryk uit na die hemel met oranje hande wat vou in 'n kraakgebed...
Sy toorn bulder deur die wolke en rol oor die vlaktes!
En Meraai ween en kla en kners op haar boombas tande!
Tot haar asem opraak en sy uiteindelik stil gaan le in 'n diep kuil naby die rivier.
Haar eggenoot voel leeg sonder haar en die storm bedaar...
Reen knuip sy lippe toe en vlug, wanneer om terug te keer?
Nie eers hy weet nie.
Die kleintjies kriewel en kruip uit hul huisies en staar na die groot blink sterre wat hang soos trane in die aandlug.
En erens begin 'n Serfyntjie se sagte elegie weer
Die stilte tussen storms...
.
No comments:
Post a Comment